De projecten van Veerle Verbeke in 2025

Over de boeken van VEERLE VERBEKE in The Art Couch 

Op het ogenblik van ons bezoek liggen er verschillende boeken van en over Dante Alighieri’s Goddelijke Komedieverspreid over de tekenruimte en de woonkamer. Twee Nederlandstalige versies, waarvan een in dichtvorm; een tweetalige versie half in het Italiaans, hoewel Veerle de taal niet machtig is; enkele boeken over de tijdsgeest waarin het boek geschreven werd. Het geeft goed weer hoe Veerle in het leven en in haar werk staat: methodisch, in de diepte.

Ook het thema, de Goddelijke Komedie, is niet lukraak gekozen. De doortocht in de hel, de loutering, het bereiken van het paradijs. Het leest als een allegorie op haar persoonlijke leven, aangezien Veerle zelf heel wat woelige waters heeft bevaren alvorens enige balans en rust te vinden. Het is niet dat ze in Dantes relaas een spiegel vindt, of een vorm van troost, eerder een verdieping van haar eigen leven. “Ik wil begrijpen”, zegt ze, Hannah Arendt citerend.

Het mag niet verbazen dat haar boekenkast uitpuilt van meer grondige, in diepte gravende denkers. Ze helpen haar niet enkel om haar eigen verleden om te spitten en tot een consistent verhaal om te vormen, ze helpen haar evenzeer om er zin uit te puren. “Het leven is begrijpbaar”, zegt ze, “al moet je laag per laag de ruis rond de essentie afpellen”. Geduldig, bedachtzaam, maar evengoed hardnekkig en onverschrokken.

Het leven recht in de ogen durven kijken. In al zijn facetten. In haar werk wisselt Veerle de portretten van voorbeelden als Hannah Arendt, Simone Weil of Simone de Beauvoir af met zelfportretten. Niet dat ze zich aan hen meet, ze vormen veeleer een verlengde van haar denken, een laatste, dunne vertakking organisch uit een vruchtbare intellectuele bodem gegroeid.

Literaire studies ritmeren haar dag, maar evengoed dienen ze als afbakening. ‘s Ochtends laaft ze zich aan autobiografieën of aan brieven van literaire reuzen — momenteel de brieven van Henri Miller aan Anaïs Nin —, waarna ze zelf haar gedachten aan het papier toevertrouwt. ’s Namiddags schildert ze in gezelschap van Dantes Inferno. ’s Avonds, na een film, leest ze stripverhalen of kinderboeken, om uit te rusten van de maalstroom aan gedachten en impulsen die de dag haar bracht. Dient de literaire tocht haar tot inspiratie? Soms expliciet, zo blijkt uit haar reeks portretten van denkers die ze bewondert, waarvan sommigen zelfs werden getekend op uitgesneden bladen van Thomas Manns Toverberg — een versie in voor de moderne mens onleesbaar geworden Oudnederlands. Maar het blijkt evengoed uit de reeks abstracte werken die de laatste tijd uit haar ontspruiten, archetypische vormen van berusting en introspectie, maar ook van groei en ontwikkeling. Visuele vormen van een misschien niet zo onbereikbaar doel.

Wie is Veerle Verbeke?

Uit het juni nummer van The Art Couch 2023  tekst Frederic De Meyer